بدون عشق نمی توان زندگی کرد و بر اساس نوع عشق زندگی معنا پیدا می کند عشق به خدا زندگی را آسمانی و روحی جاودانه به آدمی عطا می کند و عشق به ظواهر دنیائی اگر به خاطر هستی بخش نباشد روحی آدمی را زمینی و خاکی نموده و اگر چه به ظاهر خیلی زیباست و امید بخش به زندگی است ولی در دراز مدت به ضد عشق و کسالت و جدائی تبدیل می شود.